Nederland VS Amerika

Ook in het bedrijfsleven zit er nogal wat verschil in mentaliteit tussen de Amerikaan en de Nederlander, heb ik gemerkt de laatste weken. Als nieuwe werknemer bij Eaton wordt je deze verschillen duidelijk gemaakt alleen kun je je er weinig bij voorstellen. Na en maand hier in de VS te wonen, kan ik me er heel wat bij voorstellen en zal ik aan de hand van voorbeelden het verschil proberen duidelijk te maken.

.:: Vakantie is belangrijk – Vakantie is niet belangrijk ::.

Vakantie is voor de meeste Amerikanen niet zo belangrijk. Dit blijkt ook wel uit het aantal vakantie dagen dat ze hebben. Nieuwe medewerkers van Eaton Amerika krijgen 10 vakantiedagen. Op het moment dat je 7 jaar bij de zaak werkzaam bent, krijg je er 5 dagen bij. Vervolgens krijg je er nog eens 5 dagen bij op het moment dat je 10 jaar bij de zaak bent. Voor 5 weken vakantie moet je 20 (!!) jaar bij Eaton werkzaam zijn. Als je tussentijds ergens anders gaat werken en je komt bijvoorbeeld na een jaar weer terug bij Eaton, telt dat niet mee als arbeidsjaren, dus dan heb je pech. Medewerkers van Eaton Hengelo krijgen 25 vakantiedagen, of je nu 1 dag of 10 jaar bij de zaak werkt, dat maakt niet uit. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de 13 ADV-dagen die wij bij Eaton Hengelo krijgen. Verder heeft Amerika 9 officiële feestdagen, zoals 1ste kerstdag (2de kerstdag hebben ze niet), Memorial Day, Independence Day etc.. Ter vergelijking: Nederland heeft 11 dagen als belangrijkste nationale feestdagen aangemerkt.

Dit vrije dagen onderwerp ligt erg gevoelig bij sommige, meestal wat oudere, Amerikanen, ze kunnen zich haast niet voorstellen, dat wij zoveel dagen vrij hebben. Dit onderwerp heb ik na de eerste weken dan ook maar niet meer aangesneden, wanneer tijdens een sociaal praatje met een van mij collega’s de vakantie ter sprake komt. Overigens zijn er ook collega’s die dolgraag meer vakantie zouden willen hebben, om te gaan reizen bijvoorbeeld. Nu weet je ook de reden waarom het voor een Amerikaan niet makkelijk is om bijvoorbeeld Europa te gaan bezoeken. Vanwege het aantal vrije dagen dat ze hebben, blijven ze vaak dicht bij huis om daar hun vakantie te vieren. De Amerikanen die je in Europa ziet, zijn vaak gepensioneerd, op leeftijd of jonge studenten die voor hun studie naar Europa komen.

.:: Eerst denken dan doen – Eerst doen en dan denken ::.

Dit is typisch Amerikaans als je het mij vraagt. Ik had er al wat ervaring mee, omdat ik zo’n 2 jaar bij een Amerikaanse firma werk, want ook in Hengelo komt dit verschijnsel wel eens voor. Bij elk voorkomend probleem zal de Amerikaan zeggen: ‘No problem, it’s going to be ok’ of ‘Don’t worry, I’ll take care of that’. Jaja, vervolgens moet het daadwerkelijk worden uitgevoerd of opgelost worden en dan weten ze niet hoe het moet. Meestal omdat ze veel te hard van stapel hebben gelopen. Met veel kunst en vliegwerk moet alles voor elkaar worden gemaakt om tot een zinnige oplossing te komen. Vaak worden andere mensen opgezadeld met een probleem dat moeilijk op te lossen valt. Nou heb ik zelf een hekel aan dit soort dingen, maar na een aantal jaar leer je wel om dit van je af te laten glijden. Misschien nog wel erger; na een tijdje doe je gewoon mee, en roep je zelf ook ‘Natuurlijk kan dat, kom maar op!’.

.:: Het glas is half leeg – Het glas is half vol ::.

Dit punt komt eigenlijk voort uit bovenstaand voorbeeld, een Amerikaan gaat vaak van het positieve uit en is erg optimistisch. Ze hebben, of willen, geen oog hebben voor de slechte kant van het verhaal. Hun verhaal en de manier waarop ze naar ‘buiten’ treden, zal altijd positief zijn. Het is dan ook de kunst van de klant, kan ook een interne klant zijn (je collega’s), om daar doorheen te prikken. Doe je dat niet, dan laat je je gouden bergen beloven en kom je later tot een pijnlijke conclusie. Het is dan ook noodzaak om vooral veel door te vragen, achter elk mooi voorstel, verbeterpunt of presentatie zit vaak een schaduwzijde, dus vraag ik er maar gewoon naar. Weet je tenminste waar je aan toe bent, niet dan?

Met mijn directe collega heb ik het er vaak over: Presenteren is èèn ding, maar Presteren is heel wat anders....

.:: Kijken (kiek’n) wat het wordt – Niet geschoten is altijd mis (The Sky is the limit!) ::.

Wij kijken vaak de kat uit de boom. ‘Zullen we het doen’ of ‘zullen we het niet doen’, vragen we ons vaak af. Eerst zetten we alles op een rijtje voordat we iets nieuws ontwikkelen of met iemand in zee gaan. De Amerikaan gaat er gewoon voor, niets is te gek, "de American Dream", zeg maar. Alleen het gekke is, dat ze er vaak nog mee wegkomen ook. Het is zeker voor sommige zaken een beproefde tactiek gebleken.

.:: Veel bescherming werknemer – Weinig bescherming werknemer ::.

De Nederlander die werkzaam is bij een werkgever geniet veel bescherming. We hebben een drietal grootte vakbonden die het voor de werknemers opnemen, de AOW is goed geregeld, Sociale Zekerheid is er, een werknemer kan niet zo makkelijk ontslagen worden etc.. Dit is in de VS wel even anders, in de VS kent men weinig bescherming van werkgelegenheid omdat ze geen belemmering van personeelsreductie kennen (geen werk, sta je op straat). Bovendien zijn er minder regels m.b.t. arbeidstijden en liggen voorzieningen, zoals de AOW, op een veel lager niveau. Ze zeggen hier dat er inderdaad veel banen zijn bijgekomen, maar dit zijn wel banen van geringe kwaliteit (de banen bij de McDonald’s). Het beeld is ruw weg: "Vader bij de autofabriek is zijn baan kwijtgeraakt, maar moeder en dochter hebben nu een baan bij een fastfood restaurant". Er is in dit voorbeeld dus een baan bijgekomen, alleen is het inkomen van zo’n gezin enorm gedaald. Ook kan je in de VS nog vele 70-ers aan het werk zien. En dat doen ze niet voor de lol. Het alternatief is géén inkomen, omdat ze tijdens hun leven niet in de gelegenheid zijn geweest een fatsoenlijk pensioen op te bouwen.

Zo zie je maar, niet alles is een pretje in de VS, en wij Nederlanders hebben het dus zo slecht nog niet.


Ik hoop dat bovenstaande voorbeelden jullie doen hebben inzien, dat er ook zakelijk gezien nogal wat anders is hier in de VS. Ik moet er wel bij zeggen, dat het de verschillen zijn, zoals ik ze beleef, iemand anders kan natuurlijk altijd wat anders vinden. De verschillen in het dagelijkse leven komen wel tot uiting in de andere berichten die ik plaats op mijn Blog...

Racquetball (Squash)

Om de week, op dinsdagavond, spelen we met een aantal collega's racquetball. Racquetball lijkt zoveel op squash, dat ik het minieme verschil niet eens uit ga leggen. Deze racquetball-baan bevindt zich in de kelder onder de receptie van ons Turtle Creek appartementencomplex. Aangezien Aswin en ik daar verblijven kunnen we gratis gebruik maken van deze baan. Onze collega's hadden wel een paar extra rackets dus een afspraak was snel gemaakt. De minimaal benodigde vijf collega's waren allen op tijd aanwezig, zodat het 'dubbelen' op tijd kon beginnen.

Gisteravond was het voor mij de eerste keer, dat ik mee kon doen en gelukkig had Karlijn vorige week mijn sporschoenen meegenomen. Onderweg naar huis bedacht ik mij ineens, dat ik helemaal geen sportsokken bij me had. Hmm, dan maar even langs de K-markt, want als 'Rainman' in de gelijknamige film zijn onderbroeken bij de K-markt kan kopen, kan ik er vast wel een paar sportsokken krijgen. Eenmaal in de K-markt, viel me het weer op, de sportsokken werden ook op de Amerikaanse manier verkocht. Hetgeen betekent: veel keus, heel veel keus.. Ik wil gewoon een of twee paar sportsokken, maar nee hoor, je kan ze alleen per zes (!!) paar kopen. Ik had geen andere keus, dus moest het maar zes(!!) paar witte sportsokken worden. Ze waren wel goedkoop, dat dan weer wel. US$ 5.99 voor zes paar sportsokken is natuurlijk niet duur.

Na twee uurtjes hadden we het wel bekeken en kwam het 'dubbelen' tot een einde. Ik dacht dat ik fanatiek was maar Amerikanen kunnen er ook wat van.. Een competitief ingesteld volkje is het, dat bevalt me wel, dus je begrijpt, het waren potjes op het scherpst van de snede. Ook hier drinken ze na het sporten graag een biertje en ook dat bevalt me wel, ;-).

De avond eindige in het Steakhouse op de hoek, voor Bier en Hamburgers, ik nam alleen bier overigens, maar dat geloven jullie vast wel...

Spider-Man 3

Vanmiddag Karlijn op het vliegtuig naar Amsterdam gezet, haar vakantie voor een week zat er erop en ze moest weer naar huis. Dit soort "wegbreng" momenten hakken er altijd flink in, dus om even de zinnen te verzetten, 's avonds met Ashwin naar Spider-Man 3 geweest. De bioscoop is hier direct om de hoek en voor US$ 8.50 een kaartje bemachtigd voor de voorstelling van 8.30 uur. We kochten wat te drinken en Ashwin nam een koffie en ik een "Coke", ik zag op de prijslijst dat een "Small Coke" al 4 dollar kostte, dus ik dacht, dat zal wel een grootte zijn. En ja hoor, de "Small Coke" is in deze bioscoop maar liefst 0,6 liter! Pfff.. Na zo'n 2,5 uur lawaai aan de kop - geluid stond erg hard - moet ik toch echt tot de conclusie komen, dat dit het beste deel in de trilogie is. Tjonge, de actie die ontbrak in deel 2, is in deel 3 geheel terug..

Iedereen kent het verhaal van Spider-Man. De sullige Peter Parker ontwikkelt bovennatuurlijke krachten nadat hij is gestoken door een genetisch gemanipuleerde spin. Hij verandert hierdoor in een echte superheld. Wie vroeger al naar de tekenfilmserie van Spider-Man keek, zal zeker elementen van die serie terugvinden in deze trilogie. Zijn tegenstanders (Green Goblin, Sandman, Venom) doen allemaal weer mee. Enige minpuntje is dat de film langzaam op gang komt en dat die romantische tussenstukken met Mary Jane mij te lang duren..

Kortom, als je van dit genre houdt, zul je het een erg vermakelijke en spannende film vinden. Een prima afsluiter van de serie Spider-Man films, of zal er nog een deel 4 komen?