Een mooie Aso bak!

Hier is hij dan, mijn "Company Car". Het is een Dodge Intrepid uit 2004. Mooi werk die auto's in de VS. Is mijn eigen auto een Opel Astra 1.6 liter, 100 pk, moet ik het hier doen met een 3,5 liter, V6, 250 pk! Tja, verschil moet er zijn, zullen we maar zeggen...
Het is natuurlijk een automaat, een auto met een "stick" zie je hier maar weinig. Het is even wennen, zo'n automaat, maar het rijdt super, niet vergeten om je linkervoet zo ver als mogelijk naar links te houden, want als je daarmee per ongeluk op het rempedaal trapt sta je ineens stil. Waarschijnlijk kan de automobilist achter je niet op tijd remmen en dan heb je je "Company Car" meteen in de prak liggen....

Het blijft toch vreemd om zoveel van die grote auto's te zien rond rijden. Helemaal als je bedenkt dat de maximum snelheid in de stad, tussen de 35 (56 km/h) en 45 (72 km/h) miles is. Op de interstate (een soort snelweg), mag je niet harder dan 75 miles (120 km/h) per uur. Waar heb je met deze maximumsnelheden dan een V6, of een V8 voor nodig? Hmm, als ik deze vraag voorleg aan mijn collega's, op weg naar de chinees om te lunchen, weten ze dat zelf ook niet maar het is wel 'cool'. Ja, 'cool' is het wel, maar echt nodig is het niet. Ik denk nog, 'zal ik over het milieu beginnen', maar nee, ik hou er maar over op, het onderwerp benzine komt nog wel ter sprake, en meteen begrijp ik waarom je best in zo'n 'coole' auto kunt rijden. De "unleaded" benzine kost hier US$ 2.37 per 3.8 liter!

Terug naar huis trap ik het gas nog maar eens goed in, ik heb tenslotte een 'coole' auto onder mijn kont, en de benzine kost geen drol, dus ja, waarom ook niet.....

Geen koffer en verstoten van de 'buitenwereld'

Na 6 uurtjes slaap moest ik toch echt achter mijn koffer aan. Maar eens het nummer bellen wat ik gekregen had toen ik mijn bagageclaim indiende. Ja hoor, ik krijg een computer aan de lijn.. Nou ja, die maar inspreken, en nadat ik netjes door het menu wordt geholpen door een zwoele computerstem, krijg ik te horen dat mijn bagage nog niet is gevonden. Grrr... Weet je wat, ik ga zelf wel naar het vliegveld om te kijken. Mijn huisgenoot Ashwin haalt me tegen 12 uur op en we rijden naar het vliegveld. Daar aangekomen staat er een rij van Asheville,NC tot aan Tokio. Na zo'n drie kwartier ben ik aan de beurt en nadat ik vertelt heb hoe mijn koffer eruit ziet, gaan ze voor mij zoeken. Het ongelooflijke gebeurt, ze komen zowaar na 5 minuten zoeken met mijn koffer op de proppen.. Ik blij, want ik zag het al gebeuren dat ik alles nieuw moest kopen voor de eerste paar dagen...

Terug in het appartement kon het uitpakken beginnen. Dit was snel gebeurd, zodat Ashwin en ik achter het internet aan konden gaan. De technische dienst van ons appartementencomplex had ons namelijk een kabelmodem gegeven. Wat heb je daar aan, als je met zijn tweeen bent? Je kan moeilijk met een UTP-kabel rond gaan wandelen. Dus moesten we aan een draadloze router zien te komen. Nou wordt je in Amerika doodgegooid met de Wall-Marts en de K-markts dus daar konden we vast wel een router vinden. Niet dus! Ze hadden vanalles maar niet wat we zochten, ff vragen dan maar. We moesten bij de "Best Buy"-keten zijn. Maar waar is die? Het bleek niet ver te zijn, we lopen de "Best Buy" binnen en mijn mond valt open van verbazing.. Wat een vette electrowinkel is dit! Groot, niet normaal, en je kan er alles krijgen waar een stekker aan zit.. De Linksys broadband router was snel gevonden. Waarom een Linksys?, nou ik weet hoe die werkt, want onlangs heb ik zo'n ding bij Pa moeten installeren. Ik weet hoe die werkt, jaja, of het nu kwam door de vermoeidheid of omdat het hier om computers gaat, die altijd dingen doen wat ze niet horen te doen, ik weet het niet, maar het wil me in ieder geval niet lukken. Na een uurtje prutsen en zesendertig keer opnieuw opstarten (grr, windows) lukt het me toch en draadloos internet in ons appartement is een feit.

Gelukkig kan Ashwin ook simpel inloggen en zijn we beide niet meer verstoten van de buitenwereld...

Een reisdag om nooit te vergeten!

Na een heerlijke laatste dag in Zandvoort, waar Karlijn en ik genoten hebben van het mooie weer en lekker gegeten hebben in Beach Club 10, begon mijn reis naar Asheville,NC. 's Morgens om 07.45 uur vertrokken richting Schiphol om met Delta Airlines naar Asheville,NC te vliegen. Na het inchecken en het afscheid nemen, snel door de duane om direct met het "boarden" te gaan beginnen. Nou ja, "boarden", eerst een aantal vragen beantwoorden aan de beveiligingsbeambten voordat je door de security mag. Allemaal vragen in de trant van: 'wanneer heeft u de koffer ingepakt?', 'was u alleen tijdens de reis hier naar toe?', hoe lang heeft u al een relatie? ', 'kan iemand anders wat bij u in de koffer hebben gedaan?', of het helpt aanslagen te voorkomen, ik weet het zo net nog niet? De vlucht naar Atlanta,GA, waar overgestapt moest worden, was redelijk. Ik zeg redelijk, omdat er geen lcd-schermpje in de stoel voor me zat, zodat ik geen spelletjes kon spelen. Gelukkig, zat ik onder een beamer zodat ik de film die gedraaid werd goed kon zien. Ook prettig was het, dat ik twee stoelen had, omdat de passagier naast mij niet op kwam dagen. Dat veraangenaamde de vlucht van 9 uur tenminste. De landing was niet fijn, ik had nog nooit meegemaakt dat het vliegtuig zo hard neer kwam dat de bagagebakken boven ons hoofd open gingen, wat een klap! Later kwam ik erachter dat dit met het slechte weer te maken had. Er bleek erg veel wind te staan....

Nadat ik een half uur ondervraagd ben door de TSA (Transportation Security Administration)officer, en na het nemen van de vingerafdrukken, mocht ik de VS in. Wat een gedoe dat visum, maar goed dat ik twee brieven van Eaton bij me had, anders kwam ik er mooi niet in. Met een waarschuwing op zak, dat ik de volgende keer een visum moest aanvragen bij de ambassade, kon ik beginnen met het re-inchecken van mijn bagage. Ja, ja, tegenwoordig moet je in de VS ook tijdens het overstappen je koffer ophalen en door de security doen. Pfff.... Op weg naar D27 voor mijn vlucht naar Asheville,NC, kijk ik nog een keer naar het 'departure' bord en wat schets mijn verbazing; de vlucht naar Ashevile,NC is gecancelled. Ik kan het niet geloven.. Vliegveld dicht vanwege de harde wind. Het plan van Delta is om naar Tri-Cities, TN te vliegen en vervolgens met de bus naar Asheville, NC te gaan. Dit gaat een uur langer duren dan normaal, maar wat moet je anders... Nieuwe vertrektijd 17.05 uur, vervolgens wordt dat 18.20 uur en ik ben het wachten al aardig zat.. Tijden het wachten leer ik twee vrouwen kennen, eentje van mijn eigen leeftijd (Allison) en een wat oudere vrouw (Joyle), die ook naar Asheville,NC moeten. We melden ons om 18.00 uur bij de gate, blijkt dat onze stoelen zijn vergeven! Niet alleen van ons maar van in totaal 12 mensen. Ongelooflijk..

Flink chagrijnig kunnen we onze vlucht gelukkig omboeken naar Greenville,NC en vandaar wil de man van een van die twee vrouwen ons ophalen. Is ook de enige mogelijkheid want Asheville, NC is niet meer te bereiken door de lucht. Goed, weer een nieuwe vertrektijd, dit keer 10.50 uur. Ter compensatie krijgen we een dinervoucher en gaan Joyle, Allison en ik gezamenlijk eten bij TGI Friday's. Na het eten, zien we dat de vlucht vertraging heeft en zal vetrekken om 12.05 uur! Hier gaan we niet op wachten en we proberen dmv "stand-by" te staan met de vlucht van 11.05 uur, alsnog naar Tri-Cities,TN te gaan. De man van Joyle wil ons daar ook wel oppikken al is dat anderhalf uur rijden voor hem. Ik zeg niks, want ik prijs me gelukkig dat ik Joyle heb leren kennen, anders was ik nooit in Asheville,NV aangekomen. Gelukkig kunnen we alledrie mee naar Tri-Cities,TN en komen na een lange rit tegen 01.00 uur aan in Asheville,NC. Het waait hier inderdaad erg hard...

Door al die om boekingen kun je wel raden dat mijn koffer onderweg ergens is kwijtgeraakt en niet van de bagageband komt. Ik ben niet de enige, bij de bagageclaimbalie blijken er 180 (!) claims te zijn aangegeven. Het zal me een worst wezen op dat moment, laat die koffer maar, ik wil naar bed... Mijn leidinggevende hier in de VS, wil me perse ophalen en ik ontmoet haar voor het eerst om 01.30 uur 's nachts en ook mijn tijdelijke huisgenoot blijkt er te zijn. Erg lief, ze blijken erg mee te hebben geleefd en vragen zich af hoe ik wakker ben gebleven..

Tegen 01.50 uur en na bijna 26 uur onderweg te zijn geweest, plof ik op bed... Na even Karlijn en mijn ouders gebeld te hebben, val ik weg in een diep slaap..

Die koffer? Ach, die zie ik morgen wel weer.....