Boodschappen doen in de VS

Het doen van boodschappen in de VS, is weer een geheel nieuwe ervaring. Je hebt hier grofweg twee soorten supermarkten. De Ingles en de Earth Fare, bij de Earth Fare kun je alleen organisch voedsel krijgen en de Ingles is een grote keten, die waarschijnlijk in alle zuiderlijke staten te vinden is. Ik ben niet erg van het organische, dus vaak zal ik daar wel niet komen. Nou loop ik al een tijdje te denken waarmee ik de Ingles kan vergelijken in Nederland, maar ik weet het gewoonweg niet. Misschien komt de Makro in Hengelo het best in de buurt. In ieder geval zijn deze supermakten zo groot, dat het mij een uurtje heeft gekost om te zien wat er allemaal in de schappen ligt. Wees overigens niet bang, dat je je auto niet kunt parkeren voor de supermarkt want er zijn parkeerplaatsten zat.

Goed, auto geparkeerd, karretje gepakt (zonder muntje) en het feest kan beginnen. Zoals overal doen ze hier ook aan supermarkt-marketing en begin je dus in de groente- en fruit sectie. Mijn bananen en appels zijn zo gepakt, alleen vraag ik me af of ik die dingen hier moet wegen. Hmm, plasticzakjes hangen er wel, maar geen weegschaal te vinden. Het zal dus wel niet, even vragen dan maar.. Nee, er hoeft niet gewogen te worden, dat doen ze bij de kassa. Ok, fruit hebben we, nu naar de chips, geen probleem, de zakken zijn wat groot (450 gram) maar er is keus genoeg. Dat keus genoeg, begint me zo langzamerhand aardig op te breken . Een hele rij schappen voor de melk, een hele rij schappen voor de cornflakes, een hele rij schappen voor de frisdrank, het gaat zo maar door. Hoe kun je nu kiezen uit 30 soorten van hetzelfde? Waarschijnlijk ziet een man en een vrouw van middelbare leeftijd mij denken (of met het hoofd schudden, dat kan ook), en zegt: "lastig he, al die soorten". "Jazeker, ik zou niet weten welke lekker is, en welke niet" zeg ik. Vervolgens, wijst de man aan welk soort cornflakes hij het lekkerste vindt, en die neem ik dan ook maar... Ik vervolg mijn ronde en kom terecht in het "Imported Beer" gedeelte. Het zal toch niet? Maar, ja hoor, wat zie ik, GROLSCH! Niet erg goedkoop (6 flesjes voor US$ 7.00), maar wat kan mij het schelen. Huppa, het gaat dan ook zo het karretje in...

Bij de kassa aangekomen kan je kiezen zelf je boodschappen te scannen, om vervolgens met je creditcard of cash te betalen in een soort parkeerautomaat, of je zet je karretje voor een balie waar een medewerker je karretje uitpakt en een andere medewerker het weer in pakt in allemaal kleine plasticzakjes. Het laatste dan maar, tijdens het wachten raak in weer in gesprek met het stel, dat me eerder heeft geholpen met het uitzoeken van de cornflakes, en deze keer willen ze weten of ik al wel een Ingles-kaart heb. Een Ingles-kaart, wat is dat nu weer? Ik heb snel in de gaten, dat het hier om een soort AH bonuskaart gaat en dat je korting krijgt. Korting is altijd goed, dus kom maar op met zo'n kaart. Ik vul een aanvraagformulier in, bedank deze behulpzame mensen, strijk mijn korting op en ga met mijn boodschappen in een dozijn kleine plasticzakjes op weg naar mijn auto.. O, ja, er zijn ook toiletten, een videotheek en een Starbucks (daar kun je koffie drinken) in deze supermarkt..

's Morgens moet ik nog even aan die man in de Ingles denken. Waarom? Nou, die cornflakes van hem, zijn inderdaad erg lekker!